Na wopyće pola dźiwadźelnika Tomaša Cyža w Budyšinje
Wón ma něšto gentlemanskeho na sebi. Wustupuje přećelnje, suwerenje a jara zdwórliwje. Tajkeho dožiwjam Tomaša Cyža, 50lětneho hrajerja Budyskeho Němsko-Serbskeho ludoweho dźiwadła.
Sym pola njeho doma na wopyće. „Tu je znaty serbski rěčespytnik prof. Arnošt Muka swoje poslednje žiwjenske lěta bydlił“, wot njeho zhonju. Mam zaćišć, zo dźiwadźelnik tónle fakt za sebje jako narok bjerje. Chce tež ze swojim skutkowanjom na jewišćowych deskach serbskej rěči wažnosć a wuznam spožčić, jeje rjanosće zwuraznjenja sposrědkować. Spóznawam to hižo na jeho fonetice, na jasnje rěčanej serbšćinje, kotraž sonorisce, z baritonowym hłosom přijomnje klinči.
