W spomnjeću na basnika Kita Lorenca

Za basnje Kita Lorenca sym so počał srjedź šěsćdźesatych lět minjeneho lětstotka horić. Ze zběrki „Nowe časy – nowe kwasy“, wušłeje lěta 1961 w Ludowym nakładnistwje Domowina, dychaše nowa rěč (serbskeje) poezije. Wosebje pak z njeje wuchadźeše swojorazne wobswětlenje woprawdźitosće. Čłowjek sam tam steješe w srjedźišću hladanja a spó­znaća. W basni „Pohlad na Budyske hory“ čitach, zo „je woprawdźitosć rjana kaž bajka“, tola „jenož potom ju tak widźiš, hdyž maš jasnej woči“.

Tónle rozswětlerski a zdobom wob­myslowacy a kritiski wid, kotryž drje je žro a dno wšeho tworjenja a hoberskeho wudawaćelskeho dźěła Kita Lorenca, mi (sobu) wuwědomi, zo tež wot mje wotwisuje, w kajkej realiće sym žiwy a kak móhł a měł z njej wobchadźeć, ju do hłowy a do horšće dóstać. Z basnjow klinčeše hłós, kiž „twjerdźeše“, zo ma jednotliwc wjetšu wahu hač jenička ideologija, kotraž tež Serbam wšudźe kolektiwizm a z nim zwjazanu podwólnosć diktowaše.