Kupich sej najnowšu knihu ze Slepjan­skeho regiona: „Kak Slěpjańska cerkwja swój torm krydła“. Dwurěčnje – němsce a w rěči Serbow wokoło Slepoho – wuhotowana publikacija je drohoćinka. Takrjec na nimale wotwidźomnym žiwjenskim kóncu předrěwa so slepjanšćina z pozabytosće. Najskerje ani połsta ludźi ju hižo běžnje nje­rěči. A tola stupi so chroble pó­dla hornjo- a delnjoserbšćiny do rjada spisownych rěčow Słowjanow.

Chwalba tym, kotřiž so prócuja a njepodadźa. Takle tworja přichodnym generacijam a zajimcam móžnosć, rěč nawuknyć, kotruž su w šuli mjeztym wjacorym generacijam zapowědźili.

Snano budu za nami narodźeni chutnišo na rěčnym namrěwstwje zajimowani hač tučasni. Časowy duch je wokomiknje tajki, zo prašeja so mnozy skerje za móžnym pjenježnym wunoškom wšeho, mjenje za kulturnym zmysłom a žiwjenskim wjeselom.