Ze zhubjenej młodźinu so połobski lud Drjewjanow zhubił

Našu njeboh wowku, jednoru ratarsku dźěłaćerku z Droždźija, wuswarichu jónu přesydlency, dokelž běše we wjesnej předawarni serbsce rěčała. Wona pak jim rjekny: „Wenn ich nicht deutsch könnte, könnte ich immer noch sorbisch sprechen. Aber wenn ihr nicht mehr deutsch könnt, müsst ihr bellen!“ Swojorazne wułožowanje, zo je dwurěčnosć wužitna, so spěšnje po wsy roznjese. Mnohim přisłušnikam wulkich narodow dźě ma so rjec, zo sy zdźěłaniši, znaješ-li wjace dyžli jenož jednu rěč. We Wendlandźe měnješe we 18. lětstotku hannoverski krajny knježk, zo swědči wo bohat­stwje, hdyž wjele ludow, rěčow a kulturow k jeho poddanym słuša. Wučer, archeologa, pućowanski spisowaćel a čłon Royal Society Johann Georg Keyßler (1693–1743) zapisa lěta 1741, zo su „[...] auf die Gedanken gerathen, es gereiche zu der Ehre eines Landesherrn, wenn vielerley an Sitten und Sprachen unterschiedene Völker seine Oberherrschaft erkenneten [...] daher [sei] diesen Wenden befohlen worden, ihrer ehemaligen Muttersprache sich wieder zu gebrauchen.“ (B. Wachter et.al.