Susodźa

Mićo Cvijetić

Zdawna znajach jeho wot widźenja,

Zetkachmoj so w zachodźe k schodźišću.

Mjelčo dźěchmoj jedyn nimo druheho.

Wobkedźbowach jeho, znajmjeńša do wčerawšeho,

kak poda so na wšědne přechodźowanje,

Zeprěwajo na tři nohi swoje ćěło,

Zhubi so za róžkom našeho mróčelaka.

Při zachodźe je přilěpjeny smjertny nawěšk,

Fotografija z něčejeho bywšeho žiwjenja,

Wjesołe woči a šěroki posměwk na mjezwoču,

Kaž bych widźał přichodneho podobnaka.

Přepozdźe, zo damoj sej mjez sobu ruku,

Ženje njejsmój so postrowiłoj kaž čłowjekaj,

Ženje njejsmój sej rjekłoj ani jeničkeho słowčka.

A měłoj smój wo tym a tamnym nadosć powědać,

Móhłoj bachtać wo wšěm a kóždym,

Najwjac wo něhdyšich a tučasnych wozbožerjach,

Kotřiž nas slepych na lód wjedu.

(přełožk Dorothea Šołćina)