za Hanku Mikanowej

Dokelž móžachmoj rjenje dwuhłósnje spěwać, přeprošachu moju přećelku Ka­tharinu a mje do Serbskeho pioněrskeho dźiwadła při LND. Tam zeznach – ja wosomlětna – Hanku Mikanowu jako wuměłsku wjednicu a režiserku. W třećej inscenaciji dóstach swoju prěnju wulku rólu, připołdnicu, w hrě „Klinkotata lipka“. Dopomnju so, zo je mi Hanka přede­hrała, kak mam ćahnyć magiske koło wokoło dźěsći, kotrejž běštej so při lipje schowałoj.

Dźiwadłowa skupina běše za mnje kaž swójba, tu čujach so doma a swobodna. A to zwisowaše hłownje z lóštnej probowej atmosferu, kotruž je Hanka wuwiwała. Lubowach jeje dołhe čorne włosy, kak je so šminkowała a drasćiła do bluzow z wulkimi mustrami a do ležernych jeansow (ze zapada). Namakach z Hanku swoju prěnju mentorku a tak so hižo z dwanaće lětami rozsudźich, zo chcu so z dźiwadźelnicu stać.