Serbska literatka Róža Domašcyna koresponduje z koleginami-wuměłčemi a kolegami-wuměłcami z tu- a wukraja. Tónraz je so z tworjacej wuměłču a awtorku Angelu Hampel rozmołwjała.

Sće so we wobłuku swojeho wuměłstwa z figurami serbskeje mytologije zaběrała. Što je Was k tomu pohnuło?

A. Hampel: Sym na mjezy serbskeho rěčneho ruma wotrostła, přez čož dóstach tójšto optiskich a akustiskich zaćišćow, kotrež su zahe wotpowědny zajim we mni zbudźili. K tomu přińdźetej knize, kotrejž přewšo lubuju: „Serbske powěsće“ a Jurja Brězanowy „Krabat“. Swojeho skutkowanja jako fachowa lěsniska dźěłaćerka a w Kamjenskim wokrjesnym kulturnym domje kaž tež pozdźišeho wječorneho studija w Budyšinje dla njejsym kontakt k serbšćinje ženje cyle zhubiła. Zda so mi tuž logiske, zo tole tež do swojeho dźěła zapřijimam. Nimo toho sym na nastork Gerharda Wolfa serbsku basnicu Róžu Domašcynu zeznała a sej wažić nawuknyła.

Kotra z mytiskich figurow je Was najbóle jimała resp. Waše dźěło najbóle wobwliwowała?