W serbskej literaturje chowaja so mnohe drohoćinki, na kotrež znowa skedźbnić je trjeba, zo njebychu so pozabyli.

Wotpowědne impulsy chce awtorka

serbskim čitarkam a čitarjam z rjadom „Znowa čitała“ dawać.

Hižo dlěje hač 40 lět čitam delnjoserbski tydźenik Nowy Casnik. Skazach sej abonement, dokelž chcych delnjoserbšćinu znajmjeńša pasiwnje wobknježić a so prawidłownje wo Delnjej Łužicy informować. Woboje je so tak někak radźiło. Přez dźěło w nakładnistwje a wězo přez Nowy Casnik so delnjoserbskemu swětej bližach a zwiski so w běhu lětdźesatkow pohłubšichu. Tež literatura ma na tym swój podźěl. Wo Minje Witkojc sym na tutym městnje hižo pisała. W lěće 1991 wuńdźechu dopomnjenki Herberta Nowaka „Moje pocynki a njepocynki“. Cyłu delnjoserbsku knihu sej přečitać njebě tak jednore kaž z nowinskim artiklom. Dyrbjach so mócnje napinać. Ale kniha je do kapitlow rjadowana, je w dobrej ludowej serbšćinje a ze sebjeironiju a humorom napisana. To čitanje w nowej rěči nimoměry wolóžuje.