W serbskej literaturje chowaja so mnohe drohoćinki, na kotrež znowa skedźbnić je trjeba, zo njebychu so pozabyli.

Wotpowědne impulsy chce awtorka

serbskim čitarkam a čitarjam z rjadom „Znowa čitała“ dawać.

Dopominam so hišće derje na diskusiju Koła serbskich spisowaćelow před wjace hač 30 lětami w klubowni Serbskeho doma. Tam, hdźež je dźensa Serbska kulturna informacija, běštej něhdy dwě klubowni, z blidami a křesłami a srjedźa z fałdowanej sćěnu za suwanje. W rumnosćomaj wotměwachu so zhromadźi­zny, towaršliwe zetkanja a druhdy tež proby chóra abo dźěćaceho dźiwadła, hdyž bě žurla wobsadźena. Wuhotowanje njebě najmoderniše, ale bě na kóždy pad přijomniše hač rumnosće, kotrež Serbski dom tuchwilu za zetkanja poskićuje. Tam potajkim wotmě so diskusija wo nowej knize „Zrudoba to běše a nadźija“, kotraž bě runje hakle w lěće 1988 wušła. Kaž na tajkich zarjadowanjach bywa, ći jedni běchu sej knihu hižo přečitali, tamni nic. Rozwi so čiła diskusija.