„My smy dobyli, my smy dobyli ...“ tak drje by wčera nawječor po swjatkownym turněrje w Pěskecach klinčało. By, ale nažel druhi raz za sobu njeje. Cyle wěsće bě to wosebje za wuhotowarjow znowa njezwučena swjatkowna póndźela. Póndźela bjez koparskeho turněra, bjez tysacow přihladowarjow (po słowach dołholětneho komentatora Jurja Matki-seniora), bjez piwoweho woza a bjez wulkeho stana. Je ćežko nastajić teoretiske přemyslowanja, štó drje by sej lětsa pokal wudobył. Wěm jenož, zo so tam wobdźělace mustwa stajnje połnje koncentruja a je za kóždeho přěhračka słaby tróšt, hdyž hakle w třělenju jědnatkow podležiš a wšitcy će tróštuja. Snano by to było zaso raz lěto koparjow z Noweje Wjeski, wšako smy w poslednich lětach dosć dobre wukony docpěli – k cyle wulkemu wuspěchej nažel wjace dosahało njeje. A tu pohladam raz do stawiznow turněra: spočatnje njeběchmy jako wjeska pódla, tola njetraješe dołho a swójbne kontakty wobradźichu nam startowe městno. Podźakowali smy so potom z tym, zo wudobychmy sej na přeco legendarny pokal koparja.