„Hdyž lubeho čłowjeka zhubiš, maš jednoho jandźela pěstonja wjace poboku“ – tute hrónčko nas z aspektom našeho ­žiwjenja konfrontuje, na kotryž rady zabywamy. Smjerć pak je runje tak wažny dźěl našeho byća kaž kóždy druhi wokomik, kotryž směmy dožiwić. Wjeselo, zrudoba, radosć, hórkosć; sylzy wjesela a zrudoby – wšo to je žiwjenje. A za wšo to budźmy dźakowni. Wšako hakle přez swoje emocije pytnješ, zo sy žiwy. Při­wšěm bywa wokomik smjerće lubeho čłowjeka stajnje zaso ćežki – za swójbu, znatych a přećelow. W tajkich chwilach trjebaš ludźi, na kotrychž móžeš so spušćeć. Tajcy ludźo su sobudźěłaćerjo po­hrjebnistwow. Woni wědźa, što ma so činić a kak móže so wšitko za dostojne chowanje zrjadować. Z tym nam, kotřiž na swěće hišće zwostawamy, móžnosć poskićeja, woměrje žarować, bjeztoho zo dyrbiš so wo běrokratiju abo wo městno na pohrjebnišću starać. Kedźbnosć, sensibilitu a kompetentne poradźowanje, často tež w našej maćeršćinje, při tym nazhonjamy.