W druhej połojcy 19. lětstotka za čas industrializacije twarjachu tež w Hornjej Łužicy železniske čary. Runočasnje nastachu dwórnišća, stražniske chěžki a wuhibkarnje. W lětnjej seriji so rozhladujemy, kak trěbne wone něhdy běchu a što je so z nimi stało. (8)
Wot spočatka decembra 1890 móžachu ludźo z ćahom z Rakec do Budyšina a wróćo jězdźić. Runočasnje twarjachu při čarje nimo dalšich tež zastanišćo na Židowje. Wone steješe samotne na kóncu Židowskeho wjesneho puća, wjeduceho po dole Jordanoweje rěčki. Za Židowčanow kaž tež Ćemjerčanow bě to spomóžne wolóženje, zo njetrjebachu hač na zastanišćo w Ratarjecach abo samo na Budyske dwórnišćo nóžkować. Wjetši wuznam pak měješe zastanišćo na Židowje za wobydlerjow a personal bliskeho, wot lěta 1873 wobstejaceho wobwodneho hojenskeho wustawa, z kotrehož wutworichu 1924 hladarnju.
