Hromadźe z mandźelskej, rodźenej Smječkečanku, mějachmoj minjenu njedźelu składnosć, so na wulěće Smječ­kečanskeho wjesneho kluba do srjedźneje Łužicy wobdźělić. Hižo w busu nas Pětr Brězan na zajimawy program při­hotowaše.

Prěnja stacija bě Njepilic statok w Rownom. Historiski ratarski statok, hdźež je Hanzo Njepila swój čas žiwy był, su po politiskim přewróće dźakowano wulkomyslnym spěchowanskim srědkam restawrowali. Nětko knježi tam žiwa kultura, wo kotruž so spěchowanske towarstwo stara a tak statok ze žiwjenjom napjelnja. W něhdyšej wutwarjenej hródźi dachmy sej kofej, pomazki a warjeny twarožk słodźeć. Tam wobhladachmy sej tohorunja fota wo Slepjanskim regionje a tamnišich nałožkach kaž tež napisy w Slepjanskej serbšćinje. Lubili su so nam tohorunja historiska dobra stwa, stwica a kuchnja z wotpowědnej nadobu. Na hornim poschodźe dožiwichmy, kak na Njepilic statoku len předźěłaja a z njeho na krosnu płat nastanje. Derje, zo horstka aktiwnych tele tradicionalne rjemjesło dale pěstuje a přichodnym generacijam dale sposrědkuje.