„Posłuchaj lěkarja, prjed hač jeho ­trjebaš!“, serbske přisłowo namołwja.

Tuž wěnuje so student mediciny ­Pětr Dźisławk znatym a mjenje znatym chorosćam, zo by je ­čitarjam trochu ­bliže rozłožował (61).

Hač do spočatka 20. lětstotka běchu infekciske chorosće smjertna přičina čisło jedyn w Němskej. Dźakowano wšelkim wuwićam w běhu zašłych něhdźe sto lět tomu dźensa hižo dawno tak njeje. Na jednym boku zahaji so něhdy masiwne polěpšenje wosobinskeje a zjawneje hygieny, žiwjenska kwalita so dźeń a bóle stopnjowaše a inwestowaše so do natwara chorownjow a chorobnych słužbow. Dale přinošowaše wězo tež postup moderneje mediciny k tomu, wutłóčić smjertne infekcije ze wšědneho dnja. Wot lěta 1923 šćěpješe so w Němskej pře difteriju, wot 1927 pře tetanus a wot 1936 pře dušacy kašel. Po Druhej swě­towej wójnje sćěhowaše přewšo wuspěšna wakcinacija ludnosće pře tuberkulozu a spinalnu mortwicu. Z aliěrowanymi mocami dósta so po hrózbnej wójnje dalši inowatiwny srědk do Němskeje, kotryž hač do dźensnišeho milionam čłowjekow žiwjenje wuchowuje: penicilin.