Kóždy ma swoje dopomnjenki. Z Ruth Thiemannowej wjazam dopomnjenki na swoje powołanske započatki. Hdy poprawom­ bě prěni seminar kritikarjow w Minakałskim hrodźe? Je to dyrbjało něhdźe na spočatku 80tych lět być. Te­hdy zetkawachu so w Minakale młodźi a nazhonići kulturnicy, kotřiž čujachu so powołani so z literaturu zaběrać, słyšachu přednoški a diskutowachu pod nawodom docenta dr. Walfrieda Hartingera wo nowych basnjach a powědančkach a wo tym, kak wo literaturje pisać. Mjez nimi bě swěrna organizatorka seminarow Ruth Thiemannowa. Jónu wosrjedź nocy, nimale wšitcy běchu hižo we łožu, mje wona do dźěła w lektoraće nawabi a bě potom pjeć lět jako nawjedowaca lektorka moja šefowka. Načasnu literaturu lektorizować bě mój nowy nadawk. Dyrbjach so tež z basnjemi zaběrać: „Ty budźeš wotnětka lektorka Róže Domašcyneje.“ Wot toho časa so pomału z basnjemi spřećelich. Ruth slědowaše moje dźěło jako lektorka z kedźbliwymi prašenjemi, do kotrychž swoje wobmyslenja zadrasći.