„Kak tomu, zo kóždy z nas swoju maćeršćinu słyši – z erta cuzych ludźi z hinašej rěču?“ Tute spodźiwanje znajemy z biblije. Mjeztym su so swjatkowne jazyki Swjateho ducha w digitalnym awtomatizowanym přełožowanju zadomili. Rěč je duša krajiny – připućowarjo do Serbow běchu „Němcy“, dokelž běchu za Serbow němi, doniž njejsu Serbja w swojim zjawnym rumje womjelknyli. Porno druhim słowjanskim ludam njeje naše rozsudne přiznamjo dźensa hižo rěč, kotruž w kóždym kuće słyšiš, ale nałožki a drasty. Runje tohodla steji za Serbow mjez naprawami, kiž zwisuja ze změnu strukturow Łužicy, rewitalizacija rěče na prěnim městnje. Štóž pak chce hač do kónca 21. lětstotka zaso sto tysac serbowacych Serbow měć, njesmě na masu dźensnišich Łužičanow zabyć, kotřiž maja druhi konik hač ludowe spěwy a ludowe wuměłstwo. Serbske filmy, serbske romany, serbsku filozofisku kofejownju, serbske dźěłarnički wo temach wšědneho dnja, serbske stajne blida atd. – tež to chcedźa ludźo měć.