Na dompuću ze słužbneho termina mje ničo njehoni. Tuž rozhladujo so po krajinje a wuhladam na kromje dróhi rozpadany statok, hdźež na stare murje nowe domske twarja. Dohladam so taflički, kotraž na to skedźbnja, zo je ležownosć priwatna a přistup njedowoleny. Mam tuž sćerpna być a dočakać, što mějićeljo z dawnych časow w nowym wobchowaja.

Přichodna wjes ma baćonjace hnězdo – lěpje prajene drjewjane koło, kotrež na wysokim sćežorje ležo na klepotacych wobydlerjow čaka. Něhdy, na starym hnězdźe, kotrež zdawaše so kóždy wokomik rozpadnyć, stej lěto wob lěto starej baćonaj młodźata wotćahnyłoj. Snadź wjace dosć picy njenamakaja? To so mi pak wěrić nochce. Přetož za wjesku wjedźe dróha přez mały móst, hdźež dolěwa wotboča. Kóždy króć tych połsta metrow jara pomału jězdźu – nic, dokelž je wuhlad na móličku rěčku pod mostom tak powabny. Ně, tukam na to, zo móst pod chwatacej ćežu zdychuje. Runje dokelž sej chwile bjeru, pak wotwěra so mi za mostom wid na zeleny swět rohodźe, kotraž kaž mikawčki wóčka wodźiznu wobdawaja – paradiz za zwěrinu.