Po chódbach hotela Olšanka na wuchodźe Prahi howrja dźěći. Wšitcy su jara napjeći. Je sobotu připołdnju. Wšitke rumnosće schadźowanskeho centruma hotela su połne maćerjow, nanow a rejowarjow. Woni su sej wšitcy do złoteho města dojěli, dokelž chcedźa dobyć. Myta mjezynarodneho wubědźowanja reje a spěwa „Ave Bohemia“ su žadne, mnozy pojědu bjez jednoho z nich zaso dom. Ale to njewadźi. Dźensa su wšitcy cyle jednorje napjeći.

Mjez napjatymi je tež skupina serbskich młodostnych. Něšto dlěje hač lěto rejuja zhromadnje jako młodźinska rejowanska skupina „Łužičanska rapsodija“. Tež woni chcedźa dźensa dobyć. Zhonić pak budu tole hakle njedźelu, hdyž spožča so myta wubědźowanja. To jedne pak su hižo nazhonili: Wubědźowanje, to rěka wosebje čakać. Dołhe hodźiny so ničo prawje njestawa. Potom proba na jewišću, spěšnje wšitke pozicije rozrisać. To dźensa, to je wažne. Wažne za skupinu, wšako chcedźa rejowarki a rejowarjo wědźeć, hač móža so ze swojim niwowom z druhimi skupinami měrić.