„Domiznu“ mjeztym wšitcy chcedźa – prawicarjo, lěwicarjo, nimale wšě politiske strony tutomu zapřijeću plakatiwnje hołduja. Domizna su korjenje, a wone tča w starej tradiciji – ludźo maja jasny wobraz wo zańdźenosći: Knježeše rjana zhromadnosć mjez ludźimi a swět běše někak w porjadku. Haj wšak, nimale w kóždej generaciji je wyšnosć na bitwišćach swojich wójnow synow ludźi woprowała. Holcy dyrbjachu so wudać nic lubosće, ale rozmnoženja zamóženstwa dla, hólcy su so w korčmach młóćili, a hdyž je knježk słužownicu wumocowała, běše tež to wuraz kruteho porjada. A runohódnosć kóždeho čłowjeka, z kotrejž cyrkej dźensa přećiwo ekstremistiskim stronam argumentuje, tehdom pod intaktnym knjejstwom duchownych scyła njeeksistowaše: Muž je wězo nad žonu stał, bohatstwo někotrych na kóšty chudoby mnohich běše „Boža wola“.