Hnydom na spočatku dyrbju so zjawnje zamołwić. Někotři Serbja, kotrychž sej jara wažu a kotřiž běchu zwólniwi, napisać přinošk do planowaneje knihi dźensnišich čěsko-serbskich poćahow, so na mje jara mjerzaja, zo kniha hišće njeje hotowa a wudata. Woprawdźe njewobsteji wodaće, čehodla njejsym knihu hišće dokónčił. Hańbuju so a so sam wšědnje na so mjerzam – najbóle tohodla, zo sym njedowěru swojich starych a lubych přećelow zbudźił. Potajkim: Wodaj, Beno, wodaj, Andreja. Kniha klětu budźe.

Njehladajo na swoje wulke strowotne ćeže, kiž traja hižo lěta dołho (a nic naposledk covid, na kotryž sym nimale ze­mrěł), mějach minjene lěto tež wulku „serbsku krizu“. Wšo jenož rjane a optimistiske njeje. Haj, wuslědk lońšeje čěskeje moderacije schadźowanki bě jasny a tajki, kajkiž sym sej přał. Smy dóstali ideju, přewodźeć po najwjetšim serbskim programje a pokazać, zo serbšćina njeje jenož mała domjaca rěč, ale zo funguje tež za wukrajnikow, kotřiž móža ju tak derje nawuknyć, zo potom w njej zjawnje žortuja.