Zapósłane (23.05.16)
Wito Meškank ze St. Godeharta Eimbeckhausena piše k přinoškej „Cyrkwje njeměli předać“ w SN z 10. meje 2016:
Berlinski ewangelski biskop Dröge mjenuje předań prózdnych cyrkwjow, je „pozłoćić“. Chiba přitrjechi to za ewangelske cyrkwje, ale na přikładach biskopstwow Hildesheima w 1990tych lětach, Limburga a Kölna spočatk 2000tych lět, Berlina kónc 2000tych lět a Hamburga dyrbjeli spóznać, zo katolikojo z nuzy jednaja. Snadź hodźi so mobiliar wosadźe přewostajić, kotraž je swój přez wójnu, kaž w Chorwatskej abo Syriskej, zhubiła. Twarjenje a ležownosć pak zawjazujetej dale na městnje rozsudźić a jednać. Swjaty křiž móhł dale z wěže do kraja hladać. Cyrkej njehodźi pak so jeno z lutymi pjenjezami stabilizować, zo njeby so zwjezła, ale přewažnje z tym, zo ju wužiwamy.
Zapósłane (10.05.16)
Pawoł Rota z Ralbic podawa trěbne wudospołnjenje rozprawy w februarskim Věstníku wo powójnskich podawkach w Róžeńčanskej šuli nazymu 1945:
Zajimowani čitarjo Serbskich Nowin wědźa, zo jim Mikławš Krawc-Budyski prawidłownje rozprawja, što w Praze wuchadźacy měsačnik Česko-lužický věstník ze Serbow piše. K powěsći w februarskim wudaću wo „stawkowanju serbskich dźěći přećiwo němskim wučerjam w Róžeńće a w Ralbicach nazymu 1945“ chcył něšto dodać. Wo Ralbicach wšak ničo njewěm. W Róžeńće sym to dožiwił.
Wuchadźišćo: Z kóncom Druheje swětoweje wójny 8. meje 1945, z našim narodnym wuswobodźenjom, je w serbskim ludźe runjewon wubuchnyło narodne wědomje. Wot dorostłych je škrička přeskočiła na dźěći, kaž su to starobje wotpowědnje zrozumili a zwoprawdźić móc myslili. A to měješe wuskutk w šuli, kiž pak je z kolijow wujěł. Zo „su šulerjo němskeho wučerja zbili“, kaž to Věstník piše, wobswědčić njemóžu. Běch tehdy šuler 8. lětnika w Róžeńće.
Zapósłane (06.05.16)
Na přinošk Křesćana Krawca ze 17. měrca 2016 w Serbskich Nowinach poćahuje so Helmut Schippel z Njebjelčic:
Skerje připadnje zhonich wo přihłosowarjach pomjatneje tafle za zamordowaneho pólskeho nućeneho dźěłaćerja Staszeka we Łomsku. Poćah k němskej holcy bě jeho zahuba. Zasudźichu jeho k smjerći a nuzowachu mnohich cuzych dźěłaćerjow kaž tež Němcow a Serbow, jeho wotprawjenju přihladować. Na tule njeprawdu dyrbjało so trajnje dopominać. To móhło so stać z pomjatnej taflu pola Łomska abo, kaž su to w Njebjelčicach činili, ze skulpturu.
Zapósłane (25.04.16)
Zrudźaca powěsć so we Wotrowje rozšěri, zo je něhdyši šulski nawoda Jan Herman nimale 100lětny zemrěł. K tomu piše Jan Wjenk w mjenje Wotrowskich šulerjow:
Narodźiwši so do wulkeje swójby přežiwi Jan Herman hrózbnu Druhu swětowu wójnu a sta so w Radworju z wukubłanym nowowučerjom. Tam zezna w susodnej wsy pozdźišu mandźelsku Adelheid. Do mandźelstwa narodźichu so jimaj štyri dźěći. Jan měješe zbožo, přińdźe do Wotrowa a wučerješe z Janom Meškankom, Cyrilom Nawku, Francom Kubašom a Jurjom Grósom. Dźěći, mjez nimi mnoho ćěkancow, chodźachu dwaj lětnikaj hromadźe do jedneje rjadownje. To měješe tež swoje lěpšiny. Na jednej stronje słyšachu, što starša rjadownja wuknje a lěto pozdźišo bě to za nich wospjetowanje, su-li dokładnje kedźbowali. Při tym nawuknychu mnozy ćěkancy tež serbšćinu a stachu so samo pozdźišo wučerjo.
Zapósłane (19.04.16)
Pod nadpismom „Trjebaja Serbja hišće serbskorěčnu sorabistiku?“, poćahujo so na přinošk w SN z dnja 9. měrca, piše Christiana Piniekowa z Choćebuza:
