Čisło 4/2018 Praskeho časopisa Česko-lužický věstník wobjednawa nastawk „Serbske pomniki w Čěskej a Słowakskej“. Awtorka Trudla Malinkowa je wědomostna sobudźěłaćerka Serbskeho instituta a wjelelětna předsydka pomnikoweho wuběrka Maćicy Serbskeje. Wuběrk ma wulke zasłužby na postajenju resp. wobnowjenju mnohich pomnikow a pomjatnych taflow w Serbach. Trudla Malinkowa, tak powěstnik informuje, je w měsačniku Pomhaj Bóh seriju „Pomniki w ewangelskim dźělu serbskeje Łužicy“ wozjewiła, a mjenuja ju tohodla etablěrowanu „pomnikarku“.

W předsłowje k artiklej redakcija věstníka wustaja, zo su serbske pomniki w susodnymaj krajomaj stopy kulturnych stykow. „Kaž je znate, namakamy w Čěskej wopomnjensku taflu a row w Praze, pomjatnu taflu w Neveklovje a tohorunja tajku taflu a row we Varnsdorfje, w Słowakskej wopomnjensku taflu w Košicach.“ Za kóždy objekt je ze słowom a wobrazom informacija městna, ale tež poćah k wosobje, towarstwu abo instituciji. Přidate su bibliografiske žórła, zo móhli so zajimcy nadrobnišo wobhonić.

Toni Ryćer ze Šunowa piše k njedawnej róčnicy poraženja „Praskeho nalěća“:

Dźens tydźenja wopominaše čěski lud poraženje „Praskeho nalěća“ přez oku­paciju přewažnje sowjetskeho wójska 21. awgusta 1968. W němskich medijach słyšachmy a čitachmy předewšěm wo narěči čěskeho premiera Andreja Babiša w Praze a jeho wuhwizdanju přez wjet­šinu přitomnych. Dokelž njeběch sam tam, njemóžu to komentować. Wopytach pak tón dźeń swjatočnosć na Na­měsće Dr. Edvarda Beneša w Liberecu. Po narěči měšćanosty Tibora Batthyányja počesćichu zastupjerjo politiki, hospodarstwa a towaršnostneho žiwjenja te­hdy morjenych dźewjeć wobydlerjow města Libereca, połožichu wěnc a kwětki před wopomnjenskej taflu. Běchu to jara hnujace wokomiki spominanja.

Žona w katolskej narodnej drasće na mopedźe typa Łastojčka – tajki wobraz na titulnej stronje časopisa „pogrom“, wudawaneho dwuměsačnje wot Towaršnosće za wohrožene ludy, budźi hnydom na prěni napohlad kedźbnosć. Wězo je wosebita dowolnosć za nošerki narodneje drasty, wzdać so na mopedźe a motorskim nahłownika, mjeztym přežita, dokelž sydnu so wone skerje za wodźidło awta. Marja Regelowa z Hatow a druhe žony pak słušachu swój čas na łužiskich dróhach do wobdźiwanych eksotkow a běchu woblubowane fotowe motiwy.

Zajimawy wid na „swój“ serbski lud w dźensnišej towaršnosći Němskeje podawa w samsnym čisle mjenowaneho časopisa žurnalist Marcel Brauman, bydlacy we Łuze pola Njeswačidła a skutkowacy w Drježdźanach. Daloko znaty bu rodźeny Hamburgčan předewšěm wužiwarjam moderneho medija internet ze swojim serbskorěčnym blogom pod pseudonymom „Piwarc“, w kotrymž wobjednawaše přez lěta kritisce a z wěstej ironiju podawki w małym serbskim swěće a zwonka njeho.

Stani Brězan z Kopšina piše:

Wulki dźak Alfonsej Ryćerjej ze Šunowa za jeho konstruktiwny přinošk w SN ze 17. awgusta. „Tušina“, „Satkula“, „Lubata“ – njejsu to rjane mjena, kotrež so derje wurjekuja a w kotrychž čujemy hłuboki poćah serbskeho ludu k Łužicy. „Klosterwasser“, „Kleinhänchener Wasser“, „Löbauer Wasser“ – su za mnje skerje techniske pomjenowanja bjez wulkeje poezije. Wjeselu so, hdyž naše serbske pomjenowanja słyšu a čitam. Nomen est omen (Mjeno je znamjo)!