Wóń zwarjeneho kofeja stupa mi do nosa, a na blidźe steji waza z pisanym kwěćelom. Někotryžkuli so snano praša, čehodla redaktorka SN hižo nětko na dźeń maćerje skedźbnja. Ručež pak dodam, zo přeproša rozhłós na politiske zarja­dowanje – da je nětko spočatk měrca jasne, zo dźe skerje wo Mjezynarodny dźeń žonow, kotryž njedźelu zaso po cyłym swěće swjećimy.

Něhdy smy tón dźeń jako kolektiw zhromadnje snědali. Naposkać mějachmy sej narěč šefowki, a do toho měješe kóžde lěto druha kolegina sćěnowinu na temu „dźeń žonow“ přihotować. Wobhladał sej sćěnowinu lědma štó je, a narěč ...

Po towaršnostnym přewróće tele po­litisce winowatostne česćowanje přesta. Wjele bóle wěnuja kolegojo kolegowkam słowo z tym, zo dźeń naspomnja, zwjetša wšak ze žortom na hubje. Mi je to do­pokaz, zo wědźa, što na swojich kole­gowkach-žonach maja. To pak je jeničce jedna stronka medalje. Tež dźensa mam za trěbne na to skedźbnić, zo je swět dale wot muži dominowany.