Zo čas druhdy kaž wosnje leći, přede­wšěm čłowjek w pokročenej starobje dźeń a bóle začuwa. Móhłrjec runje hakle smy z praskotakami nowe lěto witali, jutry­ zaso křižerjow strowili a na dowolu byli, da žno smy zaso wosrjedź nazymy, a za tři měsacy słuša lěto 2021 hižo do stawiznow. To sej runje tele dny ćim bóle wuwědomjam, widźo poskitk we wulkich kupnicach. Tam su hižo nětko połnje na hody wusměrjeni, hačrunjež nas hišće złota nazyma wobdawa.

Ja znajmjeńša běch njedawno trochu wustróžany, jako so na mnje w Kamjenskej kupnicy z polcow šokolodźane rumpodichi a adwentne kalendry smějachu. W bliskim wikowanišću za twaršćizny stejachu najwšelakoriše adwentne py­ramidy, samo kumštne hodowne što­miki tam poskićachu. A pola pjekarja mojeje dowěry ležeše zawěrno hižo prěni­ wosušk na předawanskim blidźe, jako sej tam po poł čerstweho chlěba dóńdźech.