Jedyn z drje sobu najwuznamnišich serbskich literatow přitomnosće by 14. decembra 75ćiny swjećił. Rěč je wo Róžeńčanu Alfonsu Frenclu, na kotrehož tule spominamy.

Alfons Frencl je dale mnohim staršim kaž młodym Serbam běžne mjeno. Wosobinsce sym cyłe swoje žiwjenje z nim zwjazany. Jeho wšak wuzwolištaj mi mojej staršej za kmóta. A kmót Alfons je moje wuwiće sylnje sobu wobwliwował. Jako pjerach přebywach rady pola njeho w pisanskej stwě a wobdźiwach tam njeličomne knihi a spisy. Hižo zahe zašćěpi mi wučer z ćěłom a dušu lubosć k serbšćinje a k rěčam powšitkownje. „Rěče su kluč žiwjenja. Kelkož rěčow wobknježiš, telko razow sy žiwy“, je mi stajnje rjekł. A wón bě rěčnje jara wobdarjeny. Sym-li prawje ličił, zamó so kmót Alfons w znajmjeńša dźewjeć, hdyž nic hišće wjace rěčach dorozumić.