Stare a zdobom nowe zynki jako wuslědk třidnjowskeje dźěłarnički za tradicionalnu serbsku folkloru

„Najwjetša tragedija je, zo mamy tajki bohaty skład zapiskow hudźby, kotraž pak so lědma praktikuje.“ To bě wotmołwa Tomasza Nawki na prašenje Macieja Rychłeho, što je to najlěpše na serbskej kulturje, kaž pólski etnologa, muzikologa a multiinstrumentalist we wobłuku prezentacije wuslědkow dźěłarnički „LAB 1 – Laboratorij za tradicionalnu serbsku hudźbu“ minjenu njedźelu na žurli Budyskeho Kamjentneho domu anekdotisce přeradźi. Wotpowědna rozmołwa, kotruž běštaj před wjace hač 15 lětami wjedłoj, hodźi so z dźensnišeho wida jako kolebka nětko předstajeneho projekta wopisować. Wšako wuwichu z dźěłarničku dohromady pjeć kruchow na zakładźe „Kraloweje huslerskeje knihi“, drje najstaršeje (zdźeržaneje) zběrki serbskich melodijow a rejow, wudateje něhdy mjez lětomaj 1780 a 1790. „Zajimawe je, zo mjenuja w njej zapisane štučki hižo te­hdy ‚stare‘. Kniha je njesměrnje drohotne žórło.