Kóžda kriza woznamjenja zdobom wuwiće a postup. Wěčnje w kuće sedźeć, dokelž je so hdy jónu něšto nimo kuliło, ničo njepřinjese. Za to je swět přepisany. Tuž wěm, zo je najlěpje so duchownje hibać a z tym pódla być, hdyž so swět přeměnja, a nic na městnje teptać.

Tak činja to tež starši, jako sylny postronk našeje towaršnosće, wuwiwajo iniciatiwy z wotmysłom, dźěćom najlěpše kubłanje zmóžnić. Dopominam so na tych, kotřiž su před wjace hač 20 lětami w Chrósćicach a pozdźišo w Pančicach-Kukowje stawkowali. Njezabudu na angažement staršich w Delnjej Łužicy, jako wuwojowachu sej prawo na rěčne kubłanje swojich dźěći w delnjoserbšćinje, a to nic jenož w nakromnych hodźinach abo po šuli. Widźu dźensa nanow a maćerje, kotřiž so za to zasadźuja, zo bychu swojim dźěćom zmóžnili serbskorěčne kubłanje wotpowědnje zamóžnosćam kóždeho jednotliweho. Přetož tež wnučki maja a změja z toho wužitk.