Ja słyšu hižo zdaloka,

kak ludźo tam wótře hejsuja,

rejuja, hudźa, so raduja,

a naraz wołaja:

Sorabija haleluja! Zhromadnosć so powjetša,

přećeljo so zetkuja,

přeco wjac tam chwataja,

we mni pohon wubudźa.

Tam mje ćehnje, tam chcu ja.

Što drje ja w měsće chcu, hdźež ani nikoh njeznaju? Za zhromadnosću pytam, piwo pak ja piju sam. Sam ja du do zwěrjenca, čuju so kaž wopica, kiž ani nima přećela, a w’ wostudźe so zatepja. Tajki wšak ja nochcu być - wupuć je Sorabija!

Lydija Matikec (z łopjenom) wuhódnoći stacije

w Centrifuze. Za wuběrne wuslědki su sej před njej sedźacy nowačkojo přiklesk zasłužili. Kryštof Peršin z Čěskeje přebywa jako stipendiat Załožby za serbski lud wotnětka dwaj semestraj w Lipsku. W swojej basni wón zhromadźenym studentam přeradźa, čehodla chce času Sorabiji přisłušeć.