W februarskim wudaću Rozhlada so w dwójnym zmysle na korjenje zhladuje: na domiznu a na z drjewiny zhotowjene graty, kotrychž slědy wužiwanja titulny wobraz wotbłyšćuje.

Z předsłowom nadźija so Maximilian Gruber słónca, wšojedne, zwotkal swěći! Njech so předrěje: do našich ćmowych dnjow, do našich dušow. A njech je nam pohon, tež sami ze słóncom być.

Dale piše Hartmut Leipner wo žiwjenju serbskeho fararja Bogumiła Šwjele, wo prócowanjach wo serbsku rěč a wo jeho dožiwjenjach za čas wšelakorych politiskich dobow. Mjez dušepastyrkej misiju, switanjom bórzomneje katastrofy a rezignaciju sej Šwjela wotmołwi, štož nas do dźensnišeho zaběra: hač serbska rěč sej měrnje wusnje abo na hłódtradanju zańdźe.

Rymowaše so mjeno hornjołužiskeje gmejny Zemicy-Tumicy hižo přeco? Tutomu prašenju wěnuje so přinošk Lipšćanskeho rěčewědnika a slawista prof. dr. Bernda Koenitza. Wobswětlujcy móžny pochad słowow hodźi so zwěsćić, so stej sebi mjenje bliže, hač so zdawa.