Pod hesłom „Slavic folk – Běły hłós a serbski spěw“ wuhotuje Walburga Wałdźic kónc lětušeje meje dalši, wospjet we wobłuku wubědźowanja simul+ wuznamjenjeny a spěchowany spěwny kurs za žony. Bosćan Nawka je so z njej rozmołwjał.

Knjeni Wałdźic, „běły hłós“ je wopřijeće, kotrež měło so najskerje někotremužkuli čitarjej najprjedy raz rozłožić. Što so za tymle wopisowanjom chowa?

W. Wałdźic: „Běły hłós“ je tež „kyrkowe spěwanje“ mjenowane wašnje wutworić zynki, kotrež pěstuja – po rozdźělnych barbach – po cyłym swěće a kotrež je za tójšto kulturow z typiskim elementom ludoweje hudźby. Nastupajo Europu su w tym zwisku drje bołharske a pólske žónske skupiny resp. spěwarki, kaž na přikład Walja Balkanska, Angelite abo Laboratorium Pieśni, najznaćiše. Podobnu techniku nałožuja Samojo z jich joikom. We Łužicy pěstowachu po tymle wašnju spěwać předewšěm w Slepom a wokolinje – mjenować měli so tu předewšěm kantorki –, mjeztym pak je tu lědma hižo štó wob­knježi.