Stawiznički z dźěćatstwa našich wowkow a dźědow, kotřiž su za čas wójny wot­rostli, je drje kóždy hižo raz słyšał. Su to zajimawe a zdźěla tež chětro zrudne ­powědanja, a njeje přeco lochko sej wuwědomić, zo su to realne podawki a nic wumyslene bajki.

Na dołhim kóncu tydźenja chcychmoj sej njedawno z přećelku do hłowneho města Norwegskeje, do Osla, wulećeć. Wo naju předewzaću wowce a dźědej powědach. Nadobo dźěd rjekny: „To pojědźeš mojeho nana wopytać.“ To sym spočatnje cyle zabyła, tola dopominach so w tutym wokomiku zaso na powědanje dźěda, zo bě jeho nan w Druhej swětowej wójnje w Norwegskej žiwjenje přisadźił a zo je na wojerskim pohrjebnišću w Oslu pochowany. Tuž powědach swojej přećelce wo tym a wobzamknychmoj, row mojeho pradźěda wopytać. Eksistuja internetne strony, hdźež ­často hižo dosaha, zo mjeno a datum narodźenja pytaneje wosoby zapodaš a tak jeje posledni wotpočink namakaš. Po někotrych rešeršach dokładnu adresu nadeńdźechmoj a so na puć po­dachmoj.