Raduš. Za praženym swinjećom je minjeny kónc tydźenja na słowjanskim hrodźišću w Radušu wonjało. Zamołwići a podpěraćeljo běchu sej předewzali, hosćom hrodźišća starodawne domjace swinjorězanje zbližić.

Přezjedni wšak sej běchu, zo njemóža ludźom wobrazy rězanja a wubranja skoćeća skićić. Ćim dokładnišo Hajko Kozel, poradźowar hrodźišća w serbskich naležnosćach, hosći wo něhdy w serbskich wsach woblubowanej tradiciji informowaše, kotraž so dźensa skerje zrědka haji. Přez lěto kormjene swinjo bu w zymje zarězane. Swinjorězanje bě wulki swójbny wjeršk, do kotrehož běchu wšitcy swójbni na někajke wašnje zapřehnjeni. Dźěći, kiž běchu mjeztym same swójbu załožili, přijědźechu tón dźeń domoj k staršimaj.

Najwjetši dźěl swinjeća ludźo rozdźělichu, tež mjez susodami. Wšako njemějachu něhdy móžnosće mjaso za­mróžić a składować kaž dźensa. Z tym bě zaručene, zo swójba słódne kuski tež wot susoda dóstanje, hdyž tón sam ­swinjo rězaše. A wězo při rězanju tež tu abo tamnu škleńčku wupichu. Palenc dźě pječa požiwanju tučnych jědźow ­polěkuje.