Čas kermušow je mnohim jedyn z najrjeńšich chwilow w běhu lěta. We wjele swójbach je z wašnjom, zo přeprošuješ swojich lubych na hosćinu a na bjesadu. Do toho doma wšitko wurjedźiš a nazymsce wupyšiš, zo bychu so hosćo derje čuli. Sam na přikład hladam, zo swoju zahrodku do kermuše přeryju a tak móhłrjec zahrodkarske lěto w dalokej měrje wotzamknu. Hdyž je wonka wšitko dodźěłane a sudy za dešćikowu wodu su wuklumpane a zrumowane, mam wěste spokojenje, zo je wšitko wobstarane.

Po Kulowskej a klóšterskej je tutón kónc tydźenja Chróšćanska kermuša na rjedźe. A horjeka wopisane začuće, zo sy wšitko zdokonjał, štož měješe so činić, drje lětsa wosebje w Chróšćanskej wosadźe maja. Wosadna cyrkej je po wjacorych lětach twarskeho časa w dalokej měrje ponowjena. Jutře na kermušnej soboće chce biskop Heinrich Timmerevers nowy wołtar a ambo poswjećić a cyrkej tak móhłrjec swojemu wužiwanju zaso přepodać. Wjacore měsacy běchu kemše w Hórnikowym domje. Njedźelu móža wěriwi kermušu zaso w Božim domje swjećić.