Wobalku wudaća wudebi Tereza Zelnakec, kotraž pokazuje w swojich wobrazach, zo pohibuje so tworićelsce w rozdźělnych stilach. Dale praša so w předsłowje Pija Šnajdrec, što našu identitu poprawom wučinja. Awtorka je po Europje po puću, a wuchadźejo z tutoho wotstawka k Łužicy wona wopisuje, što to je, štož ju na domiznu wjaza. Z metaforiskej rěču přeprošuje čitarstwo, mjez linkami čitać.

W druhim dźělu swojeho pojednanja přiwobroći so dr. Měrćin Wałda mjez druhim politiskej dilemje folklorizma w Serbach. Stawiznar wopisuje Serbow pod swojim hladanišću jako „skućićelow abo wopory“ kak fatalne je, zo trjebamy za wobstaće našeho ludu kruty prawniski zakład, ale dóstanjemy dale a přeco hišće wobraz redukowanja Serbow na folkloru, štož je na kóncu wuraz pozdatneje zastarskosće serbskeho swěta wosrjedź moderneho němskeho. Tradicionalna serbska kultura njehodźi so jenož jako muzealny relikt abo turistiska atrakcija předstajeć, ale ma so tež wědomje do načasneje, progresiwneje programoweje kultury integrować, piše Wałda.