Chrysta Meškankowa dopomina so na nóc před 78 lětami

Přez bombardowanje dnja 13. februara 1945 – běše to póstniska wutora – w času wot 22.13 hodźin do 22.28 hodźin, potajkim w běhu jenož pjatnaće mjeńšin, buchu tři štwórćiny staroměšćanskeho dźěla Drježdźan zničene. W naslědnych štyrceći hodźinach sćěhowachu hišće tři dalše nadpady na něhdy pyšnu barokowu stolicu Sakskeje.

My Rječkecy bydlachmy tehdy na Starej šuli w Róžeńće a ja chodźach do prěnjeho lětnika. Wěm so hišće jara derje dopomnić, kak rěkaše: „Drježdźany so pala!“ Z wokna w hornim poschodźe, na zapad hladajo, widźachmy nazdala, nad ćmowinu Pěskečanskeho lěsa, wulke ­čerwjeno-žołte płomjenja do njebja sapać. Tutón wobraz nihdy njezabudu! A wěm tež hišće, zo praji moja starša sotra Angela zdychujo: „Nětko je tež tón špic mortwy.“

Čehodla běše jej tuta mysl přišła?