Salowčenjo mějachu zwóńcu na nawsy a na zwóńcy wulki zwón. Rano, připołdnju a wječor zwonješe šołta, na swjatok pak wosebje dołho a wosebje rjenje, dokelž so swojeho zwonjenja naposkać njemóžeše. Wšitcy we wsy chwalachu sej swój wulki zwón a kak krasnje zwučnje so wón nad Salowskimi honami znošuje.

Jan Tepjela, kotryž w poslednim statoku bydleše a na lěwe wucho kusk hubjenje słyšeše, pak wěsty dźeń mórkotać poča:

„Šołta naše rjane zwonjenje najlěpje słyši. Kak tomu? Ma da wón wjetše prawo?“

„To je wěrno“, praji druhi. „My wšitcy mamy jenake prawo na naše krasne zwonjenje.“

Někotři nygachu, a někotři tež prajachu, štož bě Tepjela prajił.

Salowčenjo so zeńdźechu a wuradźowachu. Myslachu na to, zo bychu so wšitcy wšědnje wokoło zwóńcy zešli, ­rano, připołdnju a wječor. Šołta pak rjekny: „Rano, připołdnju a wječor so njemóžemy wšitcy wokoło zwóńcy zeńć, bychmy sej bórze na nawsy błóto na­teptali.“

Salowčenjo tuž myslachu na to, zwóńcu kóždy dźeń do druheho dwora přesadźić. Šołta wiješe z hłowu. „Zwóńcu ze zwonom kóždy dźeń přenjesć, to tež njeńdźe, dokelž naše wrota njejsu dosć wysoke.“