Čorny Pětr měješe wěčnje ze wšěm njezbožo a by tola kusk zboža tak jara derje trjebać móhł, hdyž dźě bě jeho stwa połna dźěći, swinjo w chlěwje dołhe-klechate, kruwa w hródźi kosćata, jeho pólko ležeše na pěskach, łuka pod samej skału, a pjatk ze skały domoj njebě jeho móšeń ženje ta najtučniša. A dokelž to tak bě a dokelž móžeše wón pokrutu nakrać tak abo znak a wona bě wěčnje prjedy dokrata, hač běchu brjuchi natykane – tohodla potajkim wón swoje pólko pleńčeše kaž poswjatokowski zahrodnik swoju hrjadku a so wo swoju šaku staraše, kaž by wona złote ćelo była. Snano wona to za njeho tež bě.

W lěće wón stańši z łoža na łučku pod skału dojědźe, šaku napoji a ju podeji. Wječor naposledk hišće jónu za njej pohladny a jej na nóc so napić da. Ducy domoj potom załoži wón druhdy – snano, hdyž bě dźeń bjez wjetšeho njezboža wuběžał – do korčmički, powěsny čapku na hozdźik, wusydny so kaž knjez za jedne z tych třoch blidow a čakaše, doniž so korčmarka njezjewi, a so wopraša: „Je ći po jednym, Pětrje?“

„Mi je po jednym, Kata“, praji wón a suny tři najgroše na blidowu kromu.