Prěnje zetkanje z Jurjom Brězanom mějach jako maturantka. Tehdy we wukonowym kursu serbšćiny čitachmy jeho romanaj „Krabat“ a „Krabat. Druha kniha“. Běchmy romanaj prěki a podłu wobjednawali a trochu něšto tež dopó­znali – ale hač smy tež wšitko zrozumili? Přeprosychmy sej jeho na rozmołwu a wuwoprašowachmy so jeho dźěry do brjucha. A Brězan na wšitke naše prašenja wotmołwi.

Jónu buch jako studentka prošena, na zarjadowanju Koła serbskich spisowaćelow přednošować wo zběrce młodych awtorow „Žadyn happy-end“. Běch chětro rozpjeršena a njeběch sej scyła wěsta, hač sym wšitko prawje, ale tež sprawnje kritisce zwurazniła. Přednošowach skónčnje swoje rozmyslowanja wo zběrce. Brězan bě mjez připosłucharjemi. Ja młoda njenazhonita běch sej telko mysli překładowała, Brězan zběrku pozdźišo w diskusiji prosće z jednej sadu hódnoćeše: „Za najbóle pretenciozny mam tekst …“ Nic wjace a nic mjenje. A wědźachmy, zo ma wón někak prawje.