Beate Tarrach a Reinhard Simmgen chcetaj duch hudźby, spěwa a reje dale dawać

Na wulkich drjewjanych rězbowanych wrotach steji w čerwjenych pismikach: „Sperlingshof“. Tola jako na dwór stupju, njestrowja mje wrobliki, ale jako prěnjej wćipnej psaj Nelly a Pepito. Přiwšěm maja tež fifolaki swoje hnězdo, a to hnydom nad starymi kamjentnymi durjemi, w hlinjanym wobmjetku tykowaneho domskeho. Wottam su jenož mjelčo słyšeć­.

Wobydlerjej statoka Beate Tarrach a Reinhard Simmgen so mje prašataj, hač smětaj psaj z powjaza pušćić, zo móhłoj mje zeznać. Njetraje dołho, to sedźi Nelly a pozdźišo tež Pepito při mojimaj nohomaj. Zda so, zo poskatej runja mi na to, što wobydlerjej statoka powědataj.

Čas a časnik njehrajetej rólu

Zda so mi, kaž by čas tu stejo wostał, znajmjeńša pomałšo běžał. Přetož kóždu rostlinu a kóžde stworjenčko Leichtfuß (Reinhard­ Simmgen) a Liederliesel (Beate Tarrach) do powědkow zapřijimataj, hdyž wo swojim žiwjenju w Sowrjecach a wo skutkowanju tam a druhdźe rozprawjataj. Na wšitko rady słucham, tež hdyž je mi kaž w bajce, kaž mjez soninami.