Pohladnicy powědaja wo dawnych časach,­ swědča wo podawkach a ludźoch.­ Alfons Handrik wotkrywa nam swět, na kotryž smy w minjenych lětach nimale pozabyli.

Lědma štó, kiž po nowej dróze z Chrósćic do Delan jědźe, wobkedźbuje tam za nowozapołoženym křižowanišćom mjez Hórkami a Worklecami z třoch statokow wobstejace sydlišćo. Ludźo z wokoliny wědźa, zo je to Lejpold. A za wulkej lipu njeposrědnje při puću stejacy tykowany dom bě něhdy znaty a woblubowany hosćenc. Hačrunjež drje njeje so napohlad, kaž jón na pohladnicy widźimy, dospołnje změnił, je wón tola swědk měnjatych stawiznow. Pominyło je so zapopadnjene čiłe žiwjenje w lěće 1903. Dale je lipa nalěwo wo wjele wjetša, a žony w narodnej drasće tam hižo žane njewuhladaš.