Ducy z dźěła domoj, pjatk popołdnju, widźu hižo zdaloka, zo běža třo mužojo do směra na Baćoń, na kromje dróhi. Bližo so skupince spóznaju, zo su to wandrowscy. Při tym dopominam so na knize „Franz im Glück – Meine Wanderjahre auf der Walz“ a „Z Francom po swěće“.

Franc Čornak w knihomaj mjez druhim piše, zo wjesela so wandrowscy, kotřiž so tež pućowacy mjenuja, hdyž jich něchtó narěči, sobu wozmje, jich k wobjedu, k wječeri abo samo na přenocowanje přeprosy. Zaborzdźu, zwjerću wokno awta dele a muži narěču. Woni so wočinjenemu woknu, dwaj na swoje kije so zepěrajo, kotremuž „Stenz“ rěkaja, dalši bjez kija, přiwobroća. „Chceće k Francej Čornakej do Chrósćic? Směm Was tam dowjezć?“, so jich prašam, widźo, zo su hižo dołho po puću. Mužojo so přećelnje dźakuja. Ně, k Francej woni nochcedźa, tónkróć znajmjeńša nic. Zdobom mi tež sobujězbu wotpraja. „Smy we wosebitej misiji po puću a njemóžemy tuž Waš poskitk přiwzać“, rjeknje Falk, kaž pozdźišo zhonju. Přikiwamy sej po dobrych přećach a hižo woni dale nóžkuja.