Swoje wobkedźbowanja po puću w Chorwatskej napisał Křesćan Krawc (3)
Někak 120 metrow před skalnatej sćěnu ćisnje kapitan kótwicu do wody, a naši młodźi kaž na komando z jachty skoča a wotpłuwaja, dźěd za nimi. Jenož wowka wostanje na jachće, byrnjež wjele lěpje płuwała hač dźěd …
Módra prózdnjeńca
Wnučka Hana, dźesaćlětna, mi přiwoła: „Hłowu hłuboko dele, hewak storčiš do wjercha skały!“ A dźowka dodawa: „Njerozdrapaj sej nop!“ Zadźeržu dych a so podnurju. Njeboj so bobaka, nurjenje je hižo w dźěćatstwje po Hućinjanskich hatach moja sylnosć była! Ale tónraz pod-wodu-płuwanje žadyn kónc nima. Wuwalam woči a pytnu, kak je woda dale a módriša. Wojuju z rukomaj a nohomaj, doniž mje tale módrina nad wodu njezběhnje. Sym prózdnjeńcu docpěł.
