Redakcija je młode awtorki prosyła, zo bychu sej starše rysowanki abo mólby wobhladali a na to stawizničku napisali. Jamila Žurec, Annamaria Hadankec a Hanžka Wjeselic połožeja čitarjam swoje wupłody pod hodowny štom.

Je zyma. Hižo tydźenje dołho so sněži. Štomy su nahe, puće hładke a wšitko je kaž wot wětřika wudute. Nihdźe žaneje čłowječeje duše. Sedźa nutřka za ćopłymi kachlem, chłóšća sušenki a čakaja spěwajo na přichad Božeho dźěsća.

Hodowny a adwentny čas je chwila pokoja. Tola nic za wbohe ptački. Wone maja wulku nuzu, zo scyła přežiwja. We hłubokim sněze pyta módrawka wša zrudna podarmo za něčim, z čimž móhła so nasyćić. Naběrki ptačkow su dawno přetrjebane. Z prózdnymaj wočomaj suta škrěkawa do zasněženeje krajiny. „Hdźe jenož naš přećel, tón Měrćinkec Achim, wostanje? Kóždu zymu je so luboznje wo nas starał, ale lětsa je, kaž by na nas zabył“, mórkota nabruń ptačk z módrymaj křidleškomaj a dołhim pyskom. Z miłym posměwkom swojeju něžneju woči sněhowy muž ptačinu tróštuje.