Swoje wobkedźbowanja po puću w Chorwatskej napisał je Křesćan Krawc. (6. dźěl a kónc)

Čehodla na zetkanje z popom njezabudźemoj? Wón je jako prěni wowce prajił, zo Łužiskich Serbow znaje. Chcyše wot wowki słyšeć, kak jeje rěč klinči. Ja sej najprjedy myslach, wón jenož nam kwoli praji, zo Serbow znaje. Ně, spomni Cyrila a Metoda ..., „učeniki šli z Morawy přez planine (horiny) do slovenskich kmjenow“. Pop běše prěni a hač do kónca dowola jenički, kiž wědźeše, zo su štyri zapadosłowjanske jazyki. Ja přimam doprědka a dozady. To njewědźachu Pražanka, přistajena na bance, ani pólski předewzaćel z Wrócławja, ani studenća prawnistwa z Waršawy, ani Čech, ani Słowak. Wěda wo Słowjanach so pozhubja.

Wowka kupi swěčki, njewěm kelko, zaswěći a přistaja je k palacym. Woteda jałmožnu – wězo w eurach. Ju bjerje młody pop abo asistent popa. Wobswědči jeje darniwosć z wopismom. Stary nam powěda, kak bě město Kotor Bjenatsku kwaklu wotbyło ... Štó z tych tysacow turistow zhoni, kotre cyrkwje a kotre lětoličby wo tutym boju powědaja? Wšo, wo čož dźensa dźe, je hižo raz było.

Tito w Kotorje přitomny