W tak mjenowanych korona-prózdninach wuchowachmy małku lišku při puću. Hajnik bě nas mjenujcy zazwonił a wo to prosył, sej lišku w Sernjanach wotewzać. Tohodla zhromadnje ze skótnej lěkarku Saru Bjeńšec rozsudźichmy, sej młodźatko sobu do Jaseńcy wzać. Tam čakaše na nas hižo Jan na swojim hońtwjerskim hrodźe, hdźež bě wón wšitko za dźiwje zwěrjo spřihotował. Skótna lěkarka je lišku přepytowała. Dobra powěsć: Wona bě strowa, ale chětro hłódna. Tak smy ju z pomocu šprycy z mlokom picowali.
Po někotrych dnjach namakachmy žonu, kotraž so wo liški a dalše dźiwje zwěrjata stara. Wona je so jara wjeseliła, zo móžeše noweho hosća witać. Tamne zwěrjata na jeje statoku su ludźo tež namakali a někotre z nich samo plahowali. Tam bydla liški, kački, husy, rysy (Luchse) a samo kenguruwy. Žona je jim wšěm žiwjenje wuchowała. Cyle wosebite zwěrjo je skludna liška, kotraž so kaž psyk zadźerži. Wona chcyše so na brjuše majkać dać. Žona pak nam rozkładźe, zo dyrbimy přiwšěm skedźbliwi być. Wšako je liška dźiwje zwěrjo a hdys a hdys tola kusnje.
