Mysle k předstajenju moderneho oratorija „Wětrnik a časy“ w Chrósćicach

We Łužicy wjerća so wětrniki – někotre hižo lětstotki, dalše hakle krótki čas, druhe docyła wjace nic. Kamjentnym je swójske, zo so tež potom hišće hordźe pozběhuja, hdyž wokřidła hižo njedźěłaja, młynske nastroje su wurumowane a do dźěłowych rumnosćow su ludźo zaćahnyli. Tajke młyny přetraja časćišo dlěje hač bróžnje a domy.

Witana to metafra za serbski lud, kotryž je zrudne časy přetrał, wjacekróć bu mortwyprajeny a je tola žiwy. Wona wšak njeje tak wšehowšudźomna kaž jejko, wuměłsce debjene, tak zo nichtó na ideju njepřińdźe, je wočinić.

Serbscy ludźo maja wosebitosć: Woni ženje z durjemi do domu njepadnu. Radšo­ wužiwaja woni přispomnjenje, wobraz abo hudźbu za to, štož chcedźa rjec. Rady přewostajeja připosłucharjej, sej sam wułoženje namakać. Takle začuwaš to tež w serbskim oratoriju za chór, orchester a rockband. Tradicionalnosći bu po mnohich lětach skónčnje něšto moderneho přidate. Jeli ći stawizny něšto woznamjenjeja, tworiš tež rady poćah k dźensnišemu časej.