„Ta jedna wěc přec’ wostanje: Tón serbski lud, tón nihdy njezańdźe!“ Što pak by było, njeby-li kaž w pozbudźowacej štučce było? Jeli Serbja tola raz – njehladajo na wšě­ krótko- a dołhodobne prognozy – zańdu? Njeby-li hižo nichtó serbsce rěčał; njebychu-li hižo nihdźe žane serbske chorhoje­ zmawowali. Njebychu-li družki z procesionom hižo po pólnych šćežkach do Róžanta putnikowali. Njeby-li so hižo nichtó z mjenowanej štučku pozbudźował? Za mnohich z nas drje je to struchła předstawa.

Tola by wšitko to tež ludźi přichoda rudźiło? Myslu sej, zo nic. Něchtóžkuli drje by melancholisce na to zhubjene zhladował, ale za wjetšinu by to we wšědnym dnju samsny woznam měło kaž za nas dźensa to polabiske, kumbriske abo dalmaciske – mjenujcy žadyn.

A tak mamy zajimawu, haj, tróšku wonajku situaciju. Ludźo tohole hypotetiskeho přichoda budu fakt zańdźenych Serbow bjezdźakni zaznawać. Štóž so wot Serbstwa wotpóznawa, tomu je to po wšěm zdaću smorže, hewak by dźě tomu zadźěwał. A komuž je Serbstwo něšto hódne a kiž je njezapomina, do njeho njezańdźe­, wšako je z nim žiwy.