W tutej kolum­nje powěda sydom redakciji SN znatych mjezy­narodnych awtorow, wotměnjacy so pod pseudonymom „prof. Wink“, jónu wob měsac wo swojich nazhonjenjach a dožiwjenjach we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych mjeńšin.

Zawěsće sće hižo raz aziatisce jědli. Što pak poprawom „aziatiska jědź“ je? Teritorij, kotryž so Azija mjenuje, je hoberski. A mjez denerkebabom a sushijom je wulki rozdźěl. Prof. Wink, kiž bě wjele w Aziji po puću, wě, zo njedawa w Aziji žadyn „Aziski přikusk“ abo „Aziski restawrant“. Zhromadne wopřijeće „aziska jědź“ je zwonka Azije nastało, najskerje w Europje. W Aziji njeby nichtó zwažliwu mysličku rodźił, tute wšelakore kulinariske tradicije pod samsnym mjenom zjimać. W Aziji zawěsće tež nichtó na ideju njepřińdźe, „Peking – Thai – sushi – restawrant“ wotewrjić, kaž je to prof. Wink w městačku blisko Berlina nadešoł – runje tak kaž w Europje žadyn „Paris – italski – pražena kołbasa– restawrant“ njeje.