Awtor dźensa
Tomaš Faska
Kóžde serbske sportnišćo ma swoje wosebitosće. Tež kóždy mjeńši abo wjetši koparski stadion je na swoje wašnje jónkrótny – hač w Ralbicach, Chrósćicach abo druhdźe. Wšudźe pak je trawnik zeleny, smužki su běłe, a na woběmaj kóncomaj hrajnišća steja wrota. Te su dźensa tež wšudźe ze samsneho materiala, z metala – a to přewažnje z aluminija. Něhdy wšak běchu pobóčnej žerdźi a prěčna łata koparskich wrotow z drjewa. Ja sam sym tajke hišće zeznał. A sprawnje prajene, hustodosć jako wrotar mjez žerdźomaj stejo mějach před tajkim drjewjanym kolosom mjenje respekta hač pozdźišo před železnymi wrotami. Štóž je, za bulom skakajo, hižo raz ćělny kontakt z njepowalnym ćělesom měł, wě, wo čim rěču.
Ale, što rěka njepowalny? Z tej kajkosću bě to pola drjewjanych wrotow druhdy chětro łoskoćiwa wěc. A hižo sym při temje swojeje dźensnišeje kolumny. Wjerću koło časow zaso raz wróćo a hladam na 3. apryl 1971. Třeći dźeń jutrownika před 47 lětami směmy mjenujcy historiski datum mjenować – štož postajenje materiala wrotow za kopanišća nastupa.
