Serbšćina trjeba zas a zaso žiwe rěčne rumy. Tole wobkrući regionalna rěčnica Domowiny Christina Šołćina w rozmołwje z Andreasom Kirschku na swójbnym popołdnju župy „Handrij Zejler“ zańdźenu sobotu we Wojerecach.
Na čo so tele zarjadowanje wusměrja?
Ch. Šołćina: Nam je wažne, zo zhromadnje spěwamy a sej nazhonjenja wuměnjamy. Tule móžemy serbšćinu bjez nućenja nałožować. To je moje wutrobne a dušine přeće.
Što Was za swójbne popołdnjo motiwuje?
Ch. Šołćina: Předewšěm stej to zhromadnosć a mjezsobnosć. Tele popołdnjo je mjeztym krute zarjadowanje našeje lětneje protyki a hižo tradicija.
Čuja so starši Serbja takle zmuženi, zaso serbsce rěčeć?
Ch. Šołćina: Na kóždy pad. To bě tež dźensa zaso słyšeć, štož pokaza so předewšěm při zhromadnym zanošowanju serbskich spěwow. Tu jewjachu so dopomnjenki, a někotryžkuli je spontanje sobu spěwał. Ludowe pěsnje kaž „A ženje ja njejsym tak wjesoły był“, „Hanka, budź wjesoła“ a „Tu čerwjenu sukničku“ su zaklinčeli.
Kak wažne je šule do tohole projekta zapřijeć?
